Bidprentjes

OUDE BIDPRENTJES VAN OVERLEDEN BOXMERENAREN

Vanaf het moment dat iemand was overleden tot en met het moment dat er wel/geen grafsteen geplaatst werd, komt uitgebreid aan de orde en wordt geïllustreerd met afbeeldingen. Natuurlijk komt daarbij ook het ontstaan, ontwikkeling en gebruik van bidprentjes ter sprake. Een bidprentje was vroeger niet voor elke overledene van toepassing, maar werd vanaf midden 19e eeuw pas steeds meer een algemeen gebruik. Gedachtenisprentjes vormen vaak bij stamboomonderzoek een aanvulling. Ze geven soms extra, maar ook verrassende informatie.

Wat is een bidprentje?
een plaatje waarop een sterfgeval staat vermeld, met opwekking tot bidden voor de overledene.
Deze ook wel doods- of doodsbeeldjes of gedachtenisprentjes genoemd zijn vooral bij Rooms-Katholieken in gebruik.
Geschiedenis
Vanaf 1790 waren de eerste geschreven bidprentjes. Begin 19e eeuw waren de gedrukte bidprentjes algemeen in gebruik.
De oudste bidprentjes waren van perkament, soms met een getekend en gekleurd heiligenbeeldje. Daarna had men kopergravures die omstreeks 1860 werden verdrongen door steendrukplaatjes. Deze werden opgevolgd door staalgravures.
In de 20e eeuw kwam het gebruik in zwang om op de voorzijde van het bidprentje de foto van de overledene te drukken.
De bidprentjes worden tijdens de Heilige Mis of andere afscheidsdienst voor de overledene aan familieleden, vrienden en bekenden uitgereikt. Bij correspondentie worden zij ook wel ingesloten.
Genealogisch belang
De achterkant van het bidprentje vermeld:
naam, voornaam, plaats en datum van geboorte, plaats en datum van overlijden (of begraven).
Soms wordt ook het beroep of ambt vermeld.
Indien gehuwd geweest, dan staat ook de naam van de overleden man of vrouw of nagelatene vermeld.
De datums zijn meestal betrouwbaar, daar ze over het algemeen uit het trouwboekje zijn overgenomen.